Hükm-ü Karakuşi!..

Türkiye’de son günlerde tutuklanan gazetecilerle ilgili haberler ön planda yer alıyor. Ne derece doğrudur tam olarak bilemiyorum ama Nedim Şener, Ahmet Şık başta olmak üzere dört gazetecinin tutuklanmasıyla cezaevindeki gazeteci sayısı 67’e yükselmiş… Onlar yazdıklarından mı yoksa henüz ne olduğu kesinleşmemiş bir örgütsel bağlantılardan mı cezaevindeler bugün için bilmemiz zor… Kuşkusuz bir gün mahkemeleri sonuçlanacak, suçlu veya suçsuz oldukları ortaya çıkacaktır… Oysa ortada bir gerçek var; Türkiye’yi yönetenler de, bazı dış ülkelerde ve hepsinden öte halkın bir kısmı bu işten rahatsız görünüyor… Avrupa’nın Assocıated Pres, Guardian, gibi belli başlı gazeteleri ile Reuters ajansı da bu konuda tepkilerini ortaya koydular. Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı (AGİT) ile Uluslararası Basın Enstitüsü (IPI) de gazetecileri yıldırmaya ve tehdit etmeye son verilmesi için, “Hiçbir gazeteci yazdıklarından ötürü tutuklanamaz, yıldırılamaz” gibisinden çağrılarda bulunmuş… Daha önce de ABD Ankara büyükelçisi Francis Ricciardone, “Biz bütün dünyada şüphesiz yüzde yüz ifade ve basın özgürlüğünü destekliyoruz” diyerek bir bakıma kınamada bulunmuştu. İçişleri Bakanı da kısa bir süre önce “Amerika’da bile bizdeki basın özgürlüğü yok” demişti… Son olarak Avrupa Parlamentosu 58 maddelik Türkiye Raporu’nda adeta eleştiri bombardımanına tutarak “gazeteci tutuklamaları kaygı verici” demişti. Buna karşılık Dışişleri bakanlığı bu raporla ilgili olarak “Gerçeklerle bağdaşmayan ve kabulü mümkün olmayan” diye yanıt vermişti…

Gelin de çıkın işin içinden…

Davalar henüz sonuçlanmadığından, iddianameler de tam olarak açıklanmadığından; şimdiden ahkâm kesmenin anlamı yok…

Geçtiğimiz günlerde gazetciler Özgürlük Platformu öncülüğünde Taksim ve Ankara’da toplanarak, özgür basın için yürüdüler ve protesto eyleminde bulundular. Kalemler kırıldı, ağızlar bantlandı… Kameralar yere bırakıldı… Gazetecilere özgürlük sloganları atıldı…

Ne garip ki, birbirlerine karşıt görüşte olan gazeteciler aynı safta yan yana geldiler…

Basının gözü peklerinden Uğur Dündar’ın, “Artık gazetecilik yapmaktan korkar, ürker hale getirildik” dediğini basından öğreniyoruz. Nuray Mert ise, son tutuklamalar karşısında tepki olarak “Doğru bildiklerimizi yazamayacaksak, yazmanın anlamı yok” diyerek köşesini boş bırakmış ve ilginç bir protestoya imzasını atmıştı. Yıllar öncesi, 1960 darbesi öncesinde de Çetin Altan “Bugün canım yazmak istemiyor” diyerek köşesini boş bırakmıştı. Şimdi ismini anımsamadığı bir köşe yazarı da Yassıada Mahkemeleri kararından sonra köşesinde “Patlıcan Oturtması” başlığı altında yemek tarifi yapmıştı…

Gerçekten gazeteciler korku içerisinde, sabah karanlığında kapılarının çalınacağından korkuyorlar mı? Çalınmazsa “oh bu günü de atlattık mı” diyorlar? Bilemeyiz. Belki de en çok dinledikleri şarkı da Ümit Yaşar Oğuzcan’ın dizeleridir:

Bir gece ansızın gelebilirim
Bu kadar yürekten çağırma beni
Bir gece ansızın gelebilirim
Sevinçten kapında ölebilirim.

Korkulu rüya görmektense bugün suya sabuna dokunmayan bir yazı yazacağım; Hükm-ü Karakuşi…

Gerçek olmayan bir kadı ve onunla ilgili uydurulmuş öyküler Hükm-ü Karakuşi olarak tanımlanmaktadır. Bu öyküler, Selahaddin Eyyubi’nin veziri Bahaeddin Karakuş’u yıpratmak için rakibi Esad bin Memmati tarafından yazılmış olan “Kitabei faşiş fi ahkâmı Karakuş” isimli kitaptan derlenmiştir. Üstadımız Hasan Pulur da kıssadan hisse bu öykülere geçmiş günlerde sütununda yer vermişti.

Hırsızın biri soymak için bir evi gözüne kestirir… Önceden etrafı kolaçan eder ve eve girmenin en kolay yolunun balkona tırmanmak olduğunu anlar. Gecenin karanlığı bastırınca balkona tırmanmaya başlamış, tam balkona çıkacakken korkuluk bir anda kırılmış, aşağıya düşerek bacağını kırmış…

Sabah olunca hırsız doğru Karakuş Kadıya giderek şikâyetçi olmuş;

—Kadı Efendi, ben soymak için tam eve girecekken tırmandığım balkon korkuluğu çürük çıktı. Düşerek ayağımı kırdım.

Kadı önce hırsızın ne demek istediğini pek anlamamış;

—E! ne istiyorsun. Şimdi seni hırsızlığa teşebbüsten içeri atayım mı?

—Hayır, Kadı Efendi beni bir dinleyin. Ev sahibinden davacıyım. Eğer balkon korkuluğunu sağlam yapsaydı, ben de düşüp ayağımı kırmazdım. Tamam, hırsızlık suç ama cezası balkondan düşüp ayak kırmak değil.

Bu defa kadı evin sahibini çağırmış;

—Be adam niçin evinin balkonunun korkuluğunu sağlam yaptırmıyorsun? Korkuluk sağlam olsaydı, bu adam düşüp ayağını kırmazdı.

Evin sahibi şaşırmış;

—Aman Kadı Efendi, balkonun korkuluğunu marangoz bilmem ne efendi yaptı. O çürük yaptıysa benim günahım nedir?

Kadı düşünmüş bu kez marangozu çağırmış ve ona balkon korkuluğunu neden çürük yaptığını sormuş;

—Efendim, ben balkonun korkuluğunu çakarken yoldan yeşil başörtülü bir kadın geçiyordu. Başörtüsü öylesine güzel yeşil boyalıydı ki, herhalde gözüm ona takılmış olacak ki, çiviyi boşa çakmışım…

Kadı emretmiş;

—Hemen o yeşil başörtülü kadını bulup getirin.

Kadın korkudan tir tir titreyerek gelmiş;

—Kadı Efendi, benim günahım ne? Ben başörtüsünü boyasın diye boyacıya verdim. O boyadı…

Sıra boyacıya gelmiş. Boyacı söyleyecek cevap bulamamış… Bunun üzerine kadı da hükmünü vermiş;

—Götürün bu herifi asın.

Ne olup bittiğini anlayamayan boyacıyı idam sehpasına çıkarmışlar. Ne var ki, boyacının boyu idam sehpasına göre biraz fazla uzunmuş… Cellâtlar koşup kadıya durumu anlatmışlar. Kadı meşhur hükümlerinden birini daha vermiş;

—Ne yani suç cezasız mı kalacak? Kısa boylu birini bulun onu asın…

Geçmiş günlerde boşuna Karakuşi hüküm dememişler!.. Karakuşi hükümler bununla son bulmuyor, bir başka yazıda da diğerlerini sırası geldikçe sizlerle paylaşırım…

Yeri mi değil mi bilmem ama Atatürk’ün 1929 yılında söylediği bir söz ile yazımı noktalamak isterim; “Gazeteciler, gördüklerini, düşündüklerini, bildiklerini samimiyetle yazmalıdır.”

erdemyucel2002@hotmail.com