İçimiz Kan Ağlıyor

Türkiye acı haberle 7 Ekim gecesi bir kez daha sarsıldı.

Şırnak Gabar Dağı’nda devriye gezen komando timi pusuya düşürüldü. Bir astsubayımız ve on iki askerimiz şehit edildi. Böylece yılbaşından bu yana şehit olan askerlerimizin sayısı 96’ya yükseldi.

Bu acı haber bir bomba gibi düştü. Çocukları o bölgede askerde olan aileler bir haber alabilmek için telefonlara sarıldı, gözler yaşlı gelecek bir haberi bekliyorlardı.

Onların çoğu dar gelirli gariban dediğimiz ailelerdi. Çocuklarını ellerindeki imkanlar çerçevesinde okutmuş, askerlik görevlerini yapmaları için göndermişlerdi. Onların çocukları ABD ve Avrupa ülkelerinde okumamıştı.

Şehitlerimiz Şırnak Devlet Hastanesinin morgunda beklerken televizyon kanallarına bakıyorum. Değişen bir şey yoktu; adını ünlüye çıkarmış bir takım şarkıcılar yine bir araya toplanmış yeni sanatçıları (!) seçmekle meşguldüler. Cıvıklığın her türlüsü peşe peşe sergileniyordu. Diğer kanallara bakıyorum o günün futbol maçlarının yorumları yapılıyordu. Bir takım futbolcu eskileri, hepsi birer futbol otoritesi olmuş hem birbirleriyle tartışıyor, hem de kendilerini izleyenlere biz bu işi biliriz diyarlardı. Onlardan arta kalan ekranlarda acılı kebap örneği diziler, reklamlarla her on veya on beş dakikada kesilen filimler vardı.

Toplum dizilerle, şarkı yarışmaları ile uyutuluyor. Öte yanda kahpece kurşunlanan şehitlerimiz Şırnak Devlet Hastanesi morgunda yatıyordu.

Bu menfur olayın ardından tabutları al bayrağa sarılı şehitlerimiz cenaze namazından sonra toprağa verilecek ve bunları bizler gözlerimiz yaşlı izleyeceğiz

Bu arada duya duya kanıksadığımız hep aynı sloganlar atılacak...

Kanınız yerde kalmayacak!..
Kahrolsun PKK...
İntikamınız alınacak...
Şehitler ölmez vatan bölünmez...

Bu bağıranlar da çok iyi biliyorlar ki, onların kanları yerde kalacak... Kendilerine gerilla adını veren bir takım dışarıdan kumandalı yaratıklar keyifle olup biteni seyredecek, yeni menfur saldırıların hesabını yapacaklar...

Bu acılı haberin ardından aynı sözleri duyacağız;

Bölgede geniş çapta arama faaliyetine başlanmıştır.

Bu satırları yazarken teröristlerin yine K.Irak’a kaçmış olmaları da olasıdır.

Kaçış noktaları takip ediliyor...

Türkiye bölünmez bütünlüğünü koruma kararlığındadır...

Oysa bu sözü söyleyenlerde biliyorlar ki, bugünkü yasalarla, ABD ve AB’ye bağımlığımızdan ötürü elimiz kolumuz bağlı...Güneydoğu’da sıkı yönetim ilan edilmediği sürece yapacağımız bir şey yok. Adamlar gece saldırıya geçiyor, yollara mayınlar döşüyor, sonra da köy kahvelerinde vatandaş olup çıkıyor.. Kısacası gündüz külahlı gece silahlı...Onların kim olduklarını güvenlik makamları biliyor ama bir şey yapamıyor.

Elimiz kolumuz bağlı...

ABD ne der, AB ne der...

Şırnak’daki katliamdan sonra Başbakan bir ay sonra ABD’ye gidip Başkan Bush ile görüşeceğini söylüyor. Basından öğrendiğimiz kadarıyla Başbakan’ın tepkisi sert olmuş; “Üzüntümüz büyük. Terörle mücadele çok daha farklı şekilde yürüyecek. Yarın Bakanlar Kurulunda konuyu tekrar değerlendirdikten sonra Terörle Mücadele Yüksek Kurulunu toplayacağız.”

Günaydın!...

Geniş çapta, Kuzey Irak’ta bir hareket yapıp terör odaklarını yok etmemiz için izin istenecek...Oysa o da biliyor ki, ABD böyle bir şeye izin vermez. Kürt teröristleri desteklememiş olsa onların üzerinden ABD silahları çıkar mı?

Bu olaydan bir gün öncesi Genelkurmay Başkanı Büyükanıt Paşamız diğer generallerle birlikte Güneydoğu şehitlerimizin ailelerine bir iftar yemeği verdi.

O iftar yemeğinde acıklı sahneler yaşandı. Uzuvlarını genç yaşta yitirmiş gazilerimiz, onların anaları, babaları ve çocukları... Babasız yetimler Büyükanıt Paşamızın elini babamız diye öptüler...

O gece göz yaşartan anlar yaşandı...

Genelkurmay Başkanımızın eşi Filiz Büyükanıt bu acıklı sahneye dayanamadı, gözyaşlarını şehit ailelerinden saklamak için ağlayarak dışarı kaçtı...

Bu sahne bir çok insanın acısını, bir şey yapamamamın hüznünü yaşattı.

Türk ordusu kendilerine gerilla ismini yakıştıran, mertçe dövüşmekten kaçınan bu zavallılara haklı olan dersi verir. Amma!... Eli kolu bağlı...

Öyle olmasa bir belediye başkanı Ankara’ya savaş çağrısı yapabilir mi? Ucu PKK’ya dayalı milletvekilleri yüce meclisin çatısı altında bulunabilir, hazineden maaş alarak, devletin milletvekillerine tanıdığı nimetlerden yararlanabilir mi?

Hem biz oralara kimleri göndermedik ki; seçim öncesi ve konuşmaları ile PKK yandaşı olduğunu söyleyen, onlar bizim kardeşlerimiz, onlara terörist diyemeyiz kişileri... Bazılarını hapishaneden çıkarıp TBMM’ne soktuk...

Gabar Dağı’ndan Cizre’ye kadar düzenlenen cenaze konvoylarına ses çıkarmadık...

Çıkaramayız; ABD ve AB ne der? Aman İnsan Hakları Yasasına ters düşmeyelim...

Birkaç gün öncesi Yakup Kadri Karaosmanoğlu’nun “Yaban” isimli kitabını bir kez daha okumuştum. Milli Mücadele yıllarında, Porsuk Çayı kenarındaki bir köyde geçen aymazlıkların, cehaletin aynen günümüzde de yaşandığını görmemek olanaksız.

Bu kitabı okumadıysanız okumanızı, okuduysanız bir kez daha dikkatle okumanızı tavsiye ederim. Yalnızca okumakla da kalmayın ve düşünün... Düşünün ve 84 yıl öncesi ile bugünü karşılaştırın...

Her işin öncesinde cehaletle mücadele etme zorunda olduğumuzu görün...Cehalet en azından PKK kadar bu memleketi içten kemiren bir illet olduğunu göreceksiniz...

Onun yanı sıra Güneydoğu olayları konusunda bir bilginiz olmasını veya bilgilerinizi daha da pekiştirmek istiyorsanız orada görev yapmış iki önemli paşamızın Hasan Kundakçı ve Osman Pamukoğlu’nun yazmış olduğu “Güneydoğu’da Unutulmayanlar” ile “Unutulanlar Dışında Yeni Bir Şey Yok” isimli kitapları mutlaka okumalısınız.

Birkaç gün sonra bu olay da kanıksanacak ve bizler yine kendi iç çekişmelerimize dönecek, daha ne olduğu kesinleşmemiş Anayasa’yı, referandumu tartışacağız...


erdemyucel2000@hotmail.com