Mersin'deki Bayrak Olayı, Nevruz ve Bağnazlık

Türkiye’nin gündemi beklenmedik anlarda birden değişiyor. Kuşkusuz, bunun en başta gelen nedeni de içerideki ve dışarıdaki kışkırtıcılardır. Bunlara kanan eğitimsiz, tarih ve siyaset biliminden yoksun zavallılar da onlara alet oluyor. Oysa, Türk insanı gerçekten sağduyu sahibi ve olanlara bazen geç, bazen de erken tepkisini koyuyor; kısacası pabuç bırakmıyor. Bazen öyle olaylar oluyor ki toplumun sabrı taşıyor, sağduyuyu bir kenara iterek tavrını ortaya koyuyor.

Geçtiğimiz hafta Mersin’deki Nevruz kutlamalarında, iki veledin Türk Bayrağını yerlerde sürükleyerek yakmaya, parçalamaya kalkmaları bunun tipik örneklerinden birisi oldu. Yasa dışı gösteride bu çirkinliği, adiliği sergileyen iki velet yakalandı ama, onlar yalnızca birer piyon. Yaşlarının küçüklüğünden yararlanarak, onları öne sürenler kimler? Öncelikle onlar bulunup yargı önüne çıkarılmalıdır. Bu kafasızlar, bayrak yakmakla, yerde çiğnemekle bir sonuca ulaşamayacaklarını öğrenmelidirler. TC. Vatandaşı kimliğini taşıyacaksın, bu memleketin havasını teneffüs edeceksin, nimetlerinden yararlanacaksın sonra da yediğin kaba edeceksin. Olmaz öyle şey, buna izin vermezler. Önceki yıllarda da bir siyasi partinin kurultayında Türk Bayrağını indiren zavallı şimdi cezaevinde yatıyor da, bunu ona yaptıranlar acaba nerede? Akıllanıp akıllanmadığını bilemeyiz ama, kendi iç dünyası ile hesaplaşması için önce akla, sonra da eğitime ihtiyacı vardır. Mersin’deki son çirkin olay için de aynı sözlerim geçerlidir.

Başta Cumhurbaşkanı, TC.Hükümeti, Genel Kurmay Başkanlığı olmak üzere tüm Türk milleti tavrını ortaya koyarak, anlamayana davul zurna az, anlayana sivrisinek saz örneği söyleyeceklerini söylediler. Zora geldiğinde “Ulusal bütünlük içerisinde demokratik Türkiye’den başka bir şey istemiyoruz” diyenler, gün geliyor bir elebaşının eğitimsiz kardeşinin ellerini öpüyor... İki yüzlü davranışlarla bu iş yürümüyor. Göle çalınan mayalarla yoğurt da olmuyor; Oktay Ekşi’nin deyişi ile ”Bu vatanın ayrımsız ve ayrımcısız evladı olmayı kabul etmek lazımdır”.

Bayrak, bir ulusun, bir topluluğun simgesidir. Saygındır, dokunulmazdır. Tarihte bayrağa gösterilen saygının tipik örnekleri de vardır. Örneğin; 30 Ağustos Zaferi’nin ardından Atatürk Zafer Tepe’de savaş alanını dolaşırken yerde gördüğü Yunan bayrağını işaret ederek, yanındakilere “Bayrak bir milletin istiklâl alametidir. Düşmanın da olsa ona hürmet etmek lazımdır. Bayrağı yerden kaldırınız” demişti. Ardından İzmir’de önüne Yunan bayrağını sermek isteyenleri de azarlamıştı. Afyon’da Bayraktar Anıtının da gerçek bir öyküsü vardır. Türk birliğinin bayraktarı şehit düşmüş ancak, taşıdığı bayrağı bırakmamış, Onu yere düşürmemiş ve öylece kalmıştır. Bu durumu gören Atatürk bu yere Şehit Mehmet Anıtının dikilmesini istemiştir. Günümüzde Kurtuluş savaşı şehitlikleri arasında Şehir Mehmet Anıtının ayrı bir yeri vardır.

Nevruzun etnik bir grupla bağlantısı olmadığını önceki yazımda dile getirmiş, sütunumun elverdiği ölçüde Nevruzun ne olduğunu ansiklopedik bilgilerle anlatmaya çalışmıştım. Ne demek istediğimi anlayamayan bazı bağnazlar “on yıl önce neden Nevruzu kutlamıyordunuz? Şimdi mi aklınıza geldi” gibisinden saf saf yazıma yanıt vermişler. Bizim bayramlarımız bize yeter de artar bile. Bir eksik bir fazla hiç fark etmez. Nevruzun ne olduğunu bilmekten aciz olanlara bir kez daha yinelemek isterim. Nevruz Orta Asya kökenlidir ve baharın gelişini kutlayan bir gelenektir.

Millet düzeyine ulaşamamış topluluklar, bazı şeyleri kendilerine yakıştırmaya çalışıyorlar. Düşündüklerini bilimsel tarihi bir kökene oturtamayınca da boşlukta kalıyorlar. Kökenlerinin İran’ın kuzeybatısında, Medya denilen ülkenin dağlık bölgesinde yaşamış etnik bir gruptan olduklarını bilmeden Mezopotamya uygarlıklarından Elamlar, Asurlular, Hurriler, Babiller ve Urartular ile bağlantı kurmaya çalışarak kısır bir döngü içerisinde bocalayıp duruyorlar. Kısacası buna adı ile sanı ile bağnazlık denir. Bağnazlık; inancı, ülküyü, geleneği, göreneği, bilgiyi, düşünceyi, yorumu ya da bunların birine veya bir kaçına körü körüne bağlanmak, inatla savunarak, ondan başkasını benimseyebilme eğilimini gösterememe olgusudur. Bağnazlar bilgisizliğin, durağanlılığın ve değişmezliğin destekleyicisidir. Bilgi gelişimine, değişimine ve evrimine karşı oldukları gibi bilimsel eserleri de dışlarlar. Özgür tartışmaya, toleransa, hoşgörüye ve eleştiriye de kapalıdırlar. Eğitimleri, görgüleri, akılları da buna yatkın değildir. En büyük eksiklikleri de akılcı düşünememek, olayları ve gerçekleri bilgi ile değerlendirememeleridir. Bunu yapamayışlarının nedeni de doğru-yanlış, iyi-kötü yargılarını yeterince özümleyemediklerinden kaynaklanmaktadır. Özgür düşünceye karşı olduklarından da kendi tutumlarının yanlış olduğunu anlasalar bile bundan kurtulmayı acz sanarlar. Olumlu ve yanlış düşüncelerini koruyabilmek için kendileri gibi düşünmeyenlere düşman kesilir; korku ile davranışları birleşince de saldırganlaşırlar.

Bağnazlığı antik çağlardan İslâm alemine ve batıya kadar tüm düşünürler yorumlamıştır;
Küçük beyinler kişileri, orta beyinler olayları, büyük beyinler fikirleri ve sistemleri tartışır diyerek ortak bir noktada birleşmişlerdir. Örneğin:

Hz.Muhammed “Beşikten mezara kadar ilim isteyiniz” .
Hz.İsa “Hakikat seni özgür kılacaktır” .
Hz. Musa “Arkadaşını kendini sevdiğin gibi sev”. Diyerek toplumlara birer ışık tutmuşlardır.






erdemyucel2002@hotmail.com