Irak’ın işgalinden sonra devrilen devlet başkanı Saddam Hüseyin, Kurban Bayramı öncesi, 30 Aralık 2006 günü sabaha karşı yerel saatle 6.00’da asıldı. ABD işgali altında kurulan yeni Irak hükümeti mahkemesinin kararı ile idam cezası verilen Saddam Hüseyin’in asılacağına inanmayanlar da vardı. Nitekim bu beklentiye sahip olanlar bilindiği gibi yanıldılar ve ceza infaz edildi. Dünyanın tüm ülkeleri bu olaya farklı yaklaştılar, daha doğrusu infazdan yana olanlar kadar olmayanlar da vardı. Geniş bir okuyucu porteline sahip olan Internet gazetemize bu konuda çok sayıda yorum geldi. Bunlardan bir kısmına ilgili haberin altında yer verdik, bir kısmı da yayın politikamıza ters düştüğü veya bizi yargıya götürebilecek hakaret içerdiğinden de haklı olarak kullanmadık. Bize gelen yorumlardan anlaşıldığına göre, hemen hemen herkes aynı noktada birleşiyorlardı.

Saddam asıldı, Apo niye asılmadı?

Kanımca her ikisini birlikte düşünmek eskilerin deyişi ile abesle iştigalden başka bir şey değildi. Daha doğrusu Saddam Hüseyin ile Apo diye anılan, Abdullah Öcalan hiçbir zaman bir arada düşünülmemesi gereken iki ayrı kişi idi. Saddam Hüseyin, Basçı bir Arap milliyetçisi ve devlet adamı idi. Hataları ve sevapları ile aşiret kültürünün etkisinde kalmış, kendisini Arap fatihi olarak görmüş, yaşamı mücadele ve savaşlar içerisinde geçmiş bir liderdi. Irak’ın karmaşık toplumsal yapılanmasının çözümüne demokratik yönden yaklaşmamış, ezerek, sindirerek devleti yönetmiş, Sünni, Şii mezhepleri ve Arap, Türkmen, Kürt kökenli toplumunu aydınlığa kavuşturamamıştı. Arap ideolojisini yaymağa çalışırken Sünni, Şii, Türkmen ve Kürt asıllı gruplarını birleştirmekte zorlanmış, gereksiz yere İran ile savaşa girmiş, Kuveyt’i işgal etmiş ve bundan da dersini almıştı. İktidardan düştükten sonra yargı süreci içerisinde boyun eğmemiş, ben devlet başkanıyım sözünü ağzından eksik etmemiş ve her fırsatta da batıya kafa tutmayı sürdürmüştür. Bu bakımdan da takdir edilecek bir tutum izlemiştir.

Terazinin diğer kefesinde Apo’nun yakalanışı sırasında uçaktaki yalvarmaları ölüm korkusu içerisindeki hâli televizyon ekranlarında izlenmişti. Darağacına giden Saddam’ın ödün vermeyen vakarlı duruşu ile diğerinin uzaktan yakından benzerliği yoktu. Bu bakımdan her ikisini karşılaştırmak çok yanlıştır. Bu arada AB uyum yasaları çerçevesinde Türkiye’de ölüm cezası kaldırılmıştır. Türk Ceza Kanunu’nda yapılan bu değişikliğin bizim için doğru olup olmadığı ise ayrı bir tartışma konusudur. Bu bakımdan Saddam idam edildi bizdekini de idam edelim sözleri bence yanlış bir tutumdur. Şartlar birbirinin eşi değildir.

Türkiye Apo’nun önderliğinde Güneydoğu’da pek çok şehit vermiş, bu vatanın evlatları sakat kalmıştır. Şehitlerimizin yakınları başta olmak üzere Türk halkının da içi yanmıştır. Onları anlıyoruz. Türkiye’de pek çok insana acı veren bu mahkûmun hapis süreci içerisinde rahat ettirilmesi, avukatları aracılığı ile demeçler vermesi de birçok kişiyi rahatsız etmektedir. Ancak, bu tür insanların idamı da onları yüceltmekten başka bir şey olmayacaktır. Örneğin Saddam’ın doğduğu yer olan Tigrit’te gömülmesinden sonra mezarının ziyaretçi akınına uğradığını yine basından öğreniyoruz. İdamında sonra Saddam’ın Irak’ta çok daha fazla taraftar bulup bulamayacağını önümüzdeki günlerde göreceğiz. Büyük olasılıkla Irak çok daha karışacak, mezhep ve ırk ayrımcığının daha da şiddetleneceği açıktır.

Bu konuya önümüzdeki günlerde bir kez daha girecek ve Irak devletinin kuruluşunda rol oynayan faktörleri dilimin döndüğünce anlatmaya çalışacağım. Bu arada I.Dünya Savaşında Osmanlıyı arkadan vuran ve hiç biri rahat döşeğinde ölmeyen liderlerden söz edeceğim. Osmanlının ahının tutup tutmadığı da ayrı bir konudur.

2007 yılı Irak için çok şeylere gebedir. 



erdem@kenthaber.com