Zaman ne kadar da çabuk geçiyor. Geçen her saniye yaşamımızdan bir şeyler alıp götürüyor ve bizler bunun farkında bile olamıyoruz. Tanrının bize bahşettiği yaşam gibi bir nimetin çoğumuz bilincinde değiliz. Oysa bize sunulan zaman dilimi veya nefes alışverişimiz bile çok kısıtlı... Bizler çoğu kez yaşamı değerlendireceğimize onu boşu boşuna harcıyor ve eritiyoruz. Vakit geçirmek diye saçma sapan bir düşünce içerisinde boş şeylerle uğraşıyor, onu tüketiyoruz. Düşünürlerin veya doğa biyologlarının değindiği gibi insanoğlu doğar yaşar ve ölürler... Kısacası yaşamdan bir an gelir elini ayağını çeker, maddi yaşamdan çekilir giderler. Geride acılı yakınları dışında ne bırakırlar? İşte asıl tartışılacak konu da böyle ortaya çıkıyor.

Yaşamımız sona erdiğinde geride ne bırakacağız?
Yaşamımızda topluma ne gibi görevlerimizi yaptık ve huzur içerisinde bu dünyaya ne verdik?
Yaşamımız sona erdiğinde, acaba yaptıklarımızı veya yapamadıklarımızın muhasebesini yapabilecek miyiz?

Tartışılacak bir konu...

Ne düşünürler, ne de dinsel kişiler bunun tam bir yanıtını verebilmiş değiller.

Her yıl Nisan ayı geldiğinde eşim ile birlikte içimizi bir huzursuzluk kaplar. Sinirler biraz gerilir, bu duygusallaşmayı veya iç dünyalarımızı birbirimize yansıtmaktan kaçınırız. Nisan’ın 18 geldiğinde huzursuzluğumuz, mutsuzluğumuz ve sıkıntımız doruk noktasına çıkar. 18 Nisan’da oğlumuz Seçkin’i bir trafik kazasında yirmi iki yaşında kaybetmiştik.

Çeşitli gazetelerde köşe yazarlığına 1970’li yılların sonlarına doğru başlamıştım. O günlerde basındaki ustalarımın yanında bir çırak olarak aldığım ilk öğüt “sütununu kendi özeline ayırma” olmuştu. Onların bu sözünü sanırım çoğu zaman tuttum. Ancak insan duygusal bir varlıktır; gün oluyor verdiği sözü tutamıyor. Bugün benim yaptığım gibi, Bundan dört yıl önce yitildiğimiz oğlumuza bugün, geçen yıl yaptığım gibi köşemi ayırıyorum.

Seçkin, 18 Nisan 2002 gecesi Sirkeci-Kumkapı sahil yolunda arabası ile giderken süratli giden bir betonyerin çarpması ile yaşamını yitirmişti. Gazetelerde, televizyonlarda her gün görmekten kanıksadığımız yüzlerce birlerce trafik kazasından yalnızca geçmişte kalmış bir kaza olayı idi.

Daha doğrusu trafik canavarı Onu kurban olarak almıştı. Belki de bu canavar bize nereden musallat oldu diye düşüneceksiniz. Gerçekçi olarak baktığınızda ortada canavar diye bir şey yok. Yalnızca cehalet, umursamazlık ve sorumsuzluk var. Görgüsüzlük ve trafik kurallarına uymamak da onu tamamlamaktadır. Teknolojinin bizlere sunduğu motorlu araçları kullanmasını, kurallara uymasını bilmeyen bir toplumuz. Araçların içerisine “Allah Korusun” veya Kuran’dan alınma birkaç ayet asıp, çoğu kez de bunu görünen bir yere yazdığımızda her şeyin olup bittiğini sanan eğitimsiz bir toplumuz. Bunu yaptıktan sonra da ne trafik kuralı ve de diğer araçlara saygı kalıyor. Otobanlarda, ana caddelerde basıp gaza gidiyoruz. Altımızdaki aracın bir kul yapısı veya bir fabrikasyon olduğunu düşünmeden yola koyuluyoruz. Hız limiti, trafik işaretleri kimin umurunda...

Sonunda eğitimsizliğimizin kural tanımamazlığımızın yarattığı trafik canavarını ortaya çıkarıyor, Seçkin gibi birçok canı alıyor, aileleri perişan ediyor ve belki de insanlığa hizmet edebilecek kişileri bir anda yok ediyoruz.

Seçkin 21 yaşını aynı yılın 1 Mart’ında tamamlamış, sağlıklı, sözcüğün tam anlamıyla aslan gibi bir genç idi. Yaşam doluydu, geleceğe güvenle bakıyordu. Aydın bir kişi idi...
Çoğumuzun kabul ettiği trafik canavarı bir anda onu yok etmişti. Organları birçok kişiye hayat verebilirdi. Ama biz onu yapamadık; o acı içerisinde, yaşadığımız şok ile bunu düşünemedik. İşin üzülecek yanı da Haseki Hastanesi yetkililerinden de bize bu konuda bir istek ve uyarı da olmadı. Büyük olasılıkla birkaç kişiyi yaşama döndürecek organlar çürüyüp gitti. Bu acı olaydan sonra Sağlık Bakanlığı’nın organ nakli veya bağışı konusunda sağlık birimlerini yeterince uyarmadığı da ortaya çıkıyordu. Bakanlık uyarmış, ancak sağlık personeli bunu umursamamış da olabilir.

Seçkin’siz geçirdiğimiz dört yıl boyunca zaman zaman trafik canavarını hep düşünmüşümdür. Bu canavar nasıl ortaya çıkıyor diye... Sürücü kurslarında yeterli bilgi verilmemektedir. Yirmi saatlik araba kullanma dersinden sonra trafiğe çıkan acemi sürücüler bin anda cahil birer canavara dönüşüyorlar. Bu canavarlar ya kendilerinin ya da başkalarının canlarını alıyorlar. Geçenlerde televizyonlarda benim çocukluğumun bir canavarı olan Gotzilla’nın yeni çekilen versiyonu oynuyordu. O Gotzille şehirleri yıkıyor, insanları öldürüyordu. Bizim trafik canavarı dediğimiz direksiyon başındaki bazı sorumsuzların da ondan kalan bir farkı var mı acaba?

Trafik canavarının yeşermesinde trafik polislerinin hiç mi suçu yok? Trafik polisleri en küçük hatayı affetmemeli, “İdare et abi” sözüne kulak asmamalı, yanlışı yapanın gözünün yaşına bakmamalıdır. Avrupa’nın çoğu ülkelerinde trafik polislerinin ne kadar acımasız olduğunu oraya gidenler bilirler. O polisler en küçük hatayı idare etmez, cezayı da bastırır. İdare et abi sözü onlarda geçerli değildir.

Bu yazımda oğlumuz Seçkin’den söz etmek isterken konuyu biraz saptırdım, toplumun bazı sorunlarına elimde olmadan değindim. Nasıl yazdım ben de pek farkında değilim. Ne var ki, ortada özel bir gerçek var; 18 Nisan 2006 onu yitirişimizin dördüncü yıldönümü ve her kapı çalındığında onun geldiğini sanıyoruz. Gelenin o olmadığını görünce de kapının bir kez daha çalmasını bekliyoruz...

Sevgili oğlum Seçkin, ben, annen ve tüm sevenlerin seni sonsuzluğa uğurlayışımızın dördüncü yılında sevgi ve rahmetle anıyoruz. Huzur içinde uyu…



erdemyucel2002@hotmail.com