Üç yıl önce trafik canavarının elimizden aldığı biricik oğlumuz Seçkin’in anısına bugün sütunumu eşim Cemile Yücel’e bırakıyorum.
E.Yücel


Bundan tam 3 yıl önce, 18 Nisan 2002’de hayatımın en büyük amacını, benim için dünyadaki en önemli varlığı; uğruna her şeyi, canımı dahi feda edebileceğim biricik yavrumu kaybettim. Belki üç yıl geçti ama bana hala dün gibi... Kesin rüyadayım diyorum, birden uyanacağım bu rüya bitecek ve Seçkin, o devamlı gülen kara zeytin gözleri ile yine bana bakacak... Ama hayır. Bu bir rüya değil, gerçeğin ta kendisi.

Üç yıldır Onun odasında, Onun bilgisayarında resimleri ile konuşarak çalışıyorum. Bazen düşünüyorum. Bir yerlere gitti, okulda, işte, yurtdışında... Gelecek diyorum, sonra birden yine o kötü anlar, hastane, cami ve mezarlık... beynimin içini kemiriyor o görüntüler. Ve O yok.

Kimi zaman da düşünüyorum O çok ama çok iyi bir insandı. 21 yıl hiç kimseyi üzmeden kırmadan yaşadı. Bize hayırlı ve iyi bir evlat oldu. Şükrediyorum Allah’a bana böyle pırıl pırıl bir evlat verdiği ve Onunla 21 yıl yaşama şansım olduğu için. Onun bu pis, çıkarcı, yalan, dolan ve hainliklerle dolu dünyadan çok daha iyi bir yerde olduğuna inanıyorum bazen. Ayrıca inançlı bir insan olarak Allah’ın katında hakkı olduğu yerde, hak ettiği gibi olduğuna da inanıyorum. Yoksa nasıl dayanırım bu acıya?..

Her zaman duyardım, “evlat acısı acıların en büyüğü” derlerdi. İnsan başına gelmeyince anlayamıyormuş. İçim yanıyor, ilk günlerdeki kadar olmasa da hala yüreğimde acısı, burnumda kokusu, beynimde görüntüsü, kulağımda sesi...

Bu acının, üzüntünün geçeceğini sanmıyorum. Eğer bugün, 3 yıl sonra da bu acıyı bu kadar yoğun duyuyorsam, hissediyorsam bu demektir ki Ona kavuşuncaya dek bu böyle devam edecek. Kim bilir belki azalacak, bilmiyorum. Bir tek bildiğim var. O orada Cennette ve buradaki görevini tamamladı, oraya da bir başka görevle gitti.

Benim bir damla göz yaşıma dayanamayan sevgili oğlum için, Onun ardından yine onunla imişim gibi ayakta durmaya çalışıyorum. Aslında onun her zaman benimle olduğundan eminim. Onun gencecik yaşta yarım bıraktığı şeyleri elimden geldiğince devam ettirmeye, kendimi bırakmamaya uğraşıyorum. Ama bu kadar oluyor işte. Fazlasını yapamıyorum.

Sevgili oğlum; seni çok özlediğimizi, hiçbir zaman unutmadığımızı, daima yüreğimizde yaşattığımızı bilmeni istiyorum.

Cemile Yücel