“Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul”

            Bu dizeleri sanırım bilmeyen yoktur. Bilmesine biliriz belki de,acaba bu dizelerde ki

duyguları anlayabilirmiyiz, yada bu duygulara ortak olabilirmiyiz bunu bilemiyorum.

            Geçen gün, bende bir tepeden baktım İstanbul’a. Aradan geçen hayli zaman  tepelerin sayısını arttırmış güzel İstanbul’un. Nerden nereye değil mi? Ben yaklaşık on dört tepe saydım. Ama eminim ki benim de gözümden kaçan daha başka tepeleri de vardı. Evet bir hayli genişlemiş İstanbul’un sınırları…

            Kim bilir bizden sonra gelecek yeni kiracılar kaç tepe  sayacaklar? Belki de üzerinde duracak bir karış yer bulamayacaklar, var olan tepeler üzerinde! Gerçi bütün bunlar çok da önemli değil. Boş boş İstabul’a bakmanın ve seyretmenin ne anlamı var? Güzelliği mi kaldı bu şehrin Allah aşkına? Nerede o kendisi için duyulan aşklar,sevdalar yazılan, şiirler…Ne oldu bütün bu duygular? Kaybolan güzellikler mi yoksa bizler miyiz?

            Bizler iyi kiracılar değiliz arkadaş. İnsan yaşadığı yeri bu hale getirir mi? “Aslan yattığı yerden belli olur” demişti atalarımız. Hadi bundan vazgeçtik, ya  içimizi ne hale getirdik? İçimizdeki yer ne halde!!! Bırak aslanı kaplanı, fare bile  yaşamaz  orada kardeşim...

            Hadi İstanbul’u rantçılar,üç kağıtçılar beş kağıtçılar bu hale getirdi diyelim, peki bize ne oldu da böyle bir pisliğe bulandık? Yoksa bizde mi rant uğruna benliğimizi sattık da böyle soysuzlaştık?!!! Hiç kimse kusura bakmasın arkadaş böyle emanetçilik, kiracılık olmaz…Mal sahibinin tahliye istemi doğru ve de yerindedir…Herkes ait olduğu yere; fareler de deliğine girmeli…

            Belki, bundan sonra bu güzel yerler için tekrar aşklar yaşanır, çalınır-söylenir, seyredilir. Daha önce değil…  

            Şimdi diyeceksin ki nereden çıktı bu terk etme işi!.Evet, geçenlerde sevgili ortağımla, Alternatif yaşam yerleri ile ilgili konuşuyorduk.  Fikir çok heyecanlı. Ancak hayata geçirilmesi noktasında biraz çalışılması gerekiyor. Zor olan kısmını “Ortağımın” fedakarlığı ile aştık ( gördüğünüz gibi fedakarlığı yine bayanlar yapıyor). Konu kısaca; İstanbul’un dışında kendimize yeni bir yaşam merkezi oluşturmak. Tabii ki fareler grubundan değiliz, sadece onların içimize yuvalanmasını istemiyoruz, birde toprağa olan özlem hepsi bu kadar.

            Sakın bizleri ahde vefasızlıkla kimse suçlamasın. Bu kutsal diyara kimsenin hiçbir sözü olamaz, hatta benim bile! Bizim derdimiz üzerinde soluyanlarla!!!!! Yaşayanlarla değil.

           

            Değerli okurlarım, çıkacağım bir seyahat nedeniyle, bir sürede olsa aranızda olamayacağım. Gidip de dönememek de var… Lütfen hakkınızı helal edin.

 

            Saygılarımı sunuyorum.

           

            Sevgilerimle.                              ygedikli@hotmail.com