Orda Kimse Varmı?
ORDA KİMSE VARMI?
Yaklaşık bir haftadır içim içime sığmıyor.Kolay değil,ilk kez sizlerle birlikte olacaktım ve sesimin duyulup duyulmayacağı noktasında;bugüne kadar hayatında endişe nedir bilmeyen biri olarak,ciddi bir şekilde endişe duymağa başlamıştım.Bu kadar yoğun heyecan ve endişe arasında konu seçmekte o kadar kolay olmayacaktı.Şair Mihri Çizmeci'nin söylediği "Estiği Gibi" yazmağa başlamalıydım.MERHABA KENT HABER OKURLARI.
Kanımca dünya insanlarının bugün en ciddi problemi mutsuzluk.Nedense bir türlü mutlu olamıyoruz.Ya;mutlu olmak dokuz bilinmeyenli bir denklem yada anlamı sözlüklere yanlış geçmiş bir kavram.Beş bin yıllık insanlık tarihi maalesef bu sözcüğü kavramakta zorlanmış,bu değerden yoksun olarak yaşamağa ve yaşatmağa devam etmiş.İçinde bulunduğumuz durumun tespiti konusunda,bu temel ilkeyi göz ardı etmemek koşulu ve samimiyeti ile bugüne kadar sahip olduğumuz tüm değerler sistemimizi analiz ettiğimizde problemin kaynağını görebiliyoruz.Nedir bu,bizi asırlardır mutsuz eden?Mutluluk/mutsuzluk adına ne varsa temelinde sevgi/sevgisizlik vardır.İşte tam da bu noktada kendimize sormamız gereken soru;bu değerlerimizde samimimiyiz?Kişisel görüşüm samimi olmadığımızdır.Bunun da en açık göstergesi dünyanın bugün geldiği noktada ki fotoğrafıdır.Bu fotoğraf ile gururlanabiliyormuyuz?Açlık sınırındaki iki milyara yakın insan;bugüne kadar savaşlarda yada savaşa bağlı etkenlerden ölen,anasız-babasız-evsiz-yurtsuz-işsiz-aşsız ve sakat kalan yüzbinlerce insan...İşte bunlar bizim sevgimizin ve samimiyetimizin ölçüleri.
Sayın;W.George Bush,AB liderleri,Sermaye liderleri,Diktatörler.Sivil Toplum Örgüt liderleri,Aile Reisleri kısaca yasal ve yasal olmayan tüm dünya lideri insanlara sesleniyorum:Bırakalım artık kendimizi kandırmayı,başkalarına olamıyorsak da en azından kendimize karşı dürüst ve samimi olalım.Ne kaybederiz ,zaten kaybedecek bir değerimiz de kalmadı ki!
Biz insanoğlu,alışkınız her zaman karşımızdakine bakmaya.Bir kez olsun,karşımızda baktığımız kişinin yerinde olmayız.Olmadığımız için de beşbin yıldır kurtulamadık bu kısır döngüden.Güya canlılar içinde sosyal bir sınıf olarak ayrıcalıklı bir yerimiz var.Akıl ve irade sahibiyiz.Yapmayın Allah aşkına yahu;ne sosyalliği,ne aklı,hangi iradeden söz ediyoruz?Fotoğraf burada... ve bizde o çercevede poz vermeğe çalışıyoruz.İster kabul edelim,ister etmeyelim gerçek bu...
Hiçbir akıl ve irade sahibi,dünyanın bu fotoğrafını kabullenmeyecektir,hatta çok da haklıdır,çünkü bende kabullenemiyorum ve dünyayı bu hale getirenlerin "yaratıklar" olduğunu düşünüyorum.(ne yapayım,çuvaldız batmıyor işte!!!)
Sevgi mi dediniz!
İşte bu fotoğrafın dışında kalan her şey,ama her şey sevgidir...Bu resimde kendinizi göremiyorsanız lütfen aynanın karşısına koşun ve hem benim için ,hem kendiniz için ama en çok da insanlık için alnınızın ortasından öpün...
Bu ilk yazımda beni yalnız bırakmadığınız için teşekkür ederim,mause'unuza sağlık. "Paylaştıkça çoğalan tekşey sevgidir" demiş adamın biri...Paylaştıkça çoğalan coşkularla yine bu satırlarda buluşabilmek üzere...hoşkalın...hoşçakalın...sakın ha sakın sevgisiz kalmayın.
Saygılarımla Yusuf GEDİKLİ
nilgün mirçevi IP: 81.214.11.xxx Tarih : 24.02.2004 18:24:45
can dostum... Bu ilk merhaba sevincinin coşkusunu en az senin kadar içimde taşıyor,hem satırlarına,hem fikirlerine hemde yüreğinin güzelliğine gönülden katılıyorum.. Köşenin en sıkı takipçisi listesine adayım.Benden sonrakiler sırasını bilsin lütfen..:)hem site yöneticilerinin,hem site ziyaretçilerinin senle çok şey kazanacağına eminim..(bkz.ör: BEN) gittikçe çoğalan paylaşımların ve paylaşımcıların olması dileğiyle,klavyene sağlık... DENİZKABUĞU/NİLGÜN
Hüseyin Soyal IP: 195.175.193.xxx Tarih : 24.02.2004 23:12:09
Merhaba kardeşim, ağabeyim.Sana cevap yazmasam kırıla bilirdin.Yazıyorum ufakta olsa mutlu olacağına inandığım için,böyle ufak şeylerden mutluluğu yakalaya biliyorsak,mutsuzluğa sürüklenmeyiz.Pozititif insan olduğunu biliyorum.Etrafa negatif enerji saçan kişilerden nekadar uzak durursak yaşama daha güçlü bağlanırız. Yazının yayınlanması beni çok mutlu etti.Satır başlarında birkaç imla hatası dışında herşey çok güzel,sana bir hikaye anlatayım. Savaşın en kanlı günlerinden biri.. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu ve; - Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?.. Delirdin mi? der gibi baktı teğmen ve; - Gitmeye değer mi?. Arkadaşın delik deşik olmuş... Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın.. dedi. Asker ısrar etti ve teğmen; - Peki git o zaman... dedi İnanılması güç bir mucize.. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü.. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü; - Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez, demiştim. Bu zaten ölmüş.. - Değdi teğmenim dedi asker.. - Nasıl değdi? dedi teğmen.. Bu adam ölmüş görmüyor musun?.. - Gene de değdi komutanım.. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için.. Ve arkadaşınıın son sözlerini hıçkırarak tekrarladı: - ... Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı... Geleceğini biliyordum!.. Böyle mutluluklarda var kardeşim.Kendine iyi bak yazılarının devamını diliyorum.
mehmet şevki tüzün IP: 212.253.2.xxx Tarih : 24.02.2004 22:03:09
sevgili yusuf gedikli çok önemli bir konuya degindiniz için size teşekkür ederim inanın çok dogru söylüyorsunuz ama dediginiz gibi aynaya bakmak biraz zaman alacak galiba çünkü bazen insan kendisiyle yüzleşmeye cesaret edemiyor başarılarınız devamını diliyorum.yeni yazılarınızı bekliyorum mutlu yarınlarda birlikte olamk dilegimle