Dün (16.02.2004) basında, Fransa Bisiklet Turu eski şampiyonu İtalyan bisikletçi Marco Pantani’nin Rimini’deki bir otel odasında ölü bulunduğu haberi yer aldı. Haberde ölmeden önce bıraktığı notlar incelendiğinde çok yalnız olduğundan ve kimse tarafından anlaşılamadığından yakındığı ifadesi de bulunuyordu.

   Yalnızlık üzerine o kadar çok yazılıp çizilmiş ve çizilmektedir ki, insanlık varoldukça da bu durumun  süreceği şüphe götürmemektedir. Yalnızlığın verdiği ıstırabın yazarlara,bestecilere ve bunun gibi eser ortaya koyan sanatçılara ek bir yaratım gücü verdiği; “mutluluk adına, mutluyken” üretmenin daha zor olduğuna ilişkin görüşlerle de sıkça karşılaşmaktayız.Ünlü yazarların, bestekarların hayatı incelendiğinde, büyük bölümünü yalnız ve/veya aşk acısı ile geçirdikleri gerçeğini görürüz. Belki de, yalnız insanların yalnızlıklarından kurtulmak için kitap evlerine gitmeleri uygun olur, çünkü kendilerinin çektiği sıkıntıları kağıda döken insanların eserleri onların en iyi arkadaşları olacaktır.

   Yalnızlığın mutsuzluğun en büyük kaynağı olduğu söylenegelse de, aslında yalnızlığını yaşayamayan bir insan, sağlam temelli ilişkiler de yakalayamaz. Bir insan için vazgeçilmez diye nitelenebilecek bir tek ilişki vardır, o da kendisiyle olan ilişkisidir. Kendisini sevmeyen bir insan başkasını da sevemez. Sağlam temelli ilişkiler yakalayabilmek için insanın öz saygısı olmalıdır. Öz saygı; kendini sevmek,saymak,kendine öncelik vermek ve kendi ihtiyaçlarını karşılamaktır.Yaşamının bir bölümünde yalnız kalan insanlar, yaşama karşı daha güçlü bir kişilik geliştirebilmektedirler; tabii ki öz saygılarını koruyabildikleri müddetçe.

   Yalnızlığın birçok acıya da tek başına göğüs germek olduğunu biliriz.İşte, yalnız kaldığında intiharı düşünen, depresyonun eşiğine gelen yahut depresyona giren insanların en büyük hatası burada ortaya çıkmaktadır.Bu tarz psikolojik travma yaşayan insanlar, acılardan korkan; acıların yaşanması değil kaçılması, yok edilmesi gereken duygular olduğu yanılgısına düşmektedirler. Acılar yaşanmalıdır, her acı insana bir ders verir. Bu noktada öz saygı sahibi insanlar acılarıyla başa çıkabilirken, zayıf egolularsa değişik yollara sapmaktadırlar.Yukarıda bahsettiğim gibi, acıları lehine çevirerek ölümsüz eserler ortaya koyan sanatçılara bakmak yeterli olacaktır. Eğer acıları yaşayıp, onların insan ruhunda bıraktığı etkileri yakından gözlemleyemeseler, o derece etkili eserler ortaya koyamayabilirlerdi.

   İlerleyen teknoloji, globalleştiği öne sürülen dünya aslında insan ilişkilerini zayıflatmaktadır. İnternet, cep telefonu vb. iletişim araçları yoluyla doğal ilişkiler kurulamaz. Tüm bu sebeplerden dolayı “kalabalık içinde yalnızlık” günümüzde gitgide artmaktadır. Bir televizyon kanalında yakın bir geçmişe kadar yayını süren “Ally Mcbeal” isimli dizinin ve benzer dizi ve sinema filmlerinin bu derece tutulması başka ne ile açıklanabilir ki? Diziyi izleyenler bilirler, baş karakter Ally Mcbeal dönem dönem sevgili bulmuş, ama hitap ettiği “yalnızlar kitlesi” seyircilerini yitirmemek için her defasında bir şekilde sevgilisinden ayrılmış ve yine yalnız kalmıştı.

   “Yalnız kalmamalıyım” diye ilişki yakalama çabasına girmek yahut büsbütün kendi kabuğuna çekilerek dünyadan soyutlanmak insanı itici kılar. Kendi ihtiyaçlarını karşılayıp, hayatını yaşayan bir insan daha kolay ilişki yakalayabilir.

  Yalnızlık gerçekten dayanılması güç bir durumdur. Sevdiği insanların etrafında olması her zaman için insana güç ve güven verir. Ama eğer bir şekilde yalnızlık yaşanmak zorundaysa, bir de insanın kendinden nefret ederek büsbütün yalnız kalması kötü sonuçlar doğuracaktır. Ancak kendini sevmekle başlayan öz saygı korunduğu sürece, yalnızlığın yaşanılası yönleri ortaya çıkacaktır. Mesela kısık sesle müzik dinlerken kitap okumak kadar ruhu dinlendiren bir başka faaliyet var mıdır?

                                                                                                umutkorkmaz@yahoo.com